De dekolonisatie van het onderwijzen en leren van dans in onderwijsinstellingen omvat een complex en veelzijdig proces dat kruist met concepten van postkolonialisme, dansetnografie en culturele studies. In dit themacluster zullen we ons verdiepen in de betekenis, uitdagingen en transformatieve mogelijkheden van het dekoloniseren van dansonderwijs binnen de context van de postkoloniale theorie, en de cruciale rol van dansetnografie en culturele studies bij het vormgeven van een meer inclusieve en rechtvaardige benadering van dansonderwijs.
Dans, postkolonialisme en dekolonisatie
Het begrijpen van de relaties tussen dans, postkolonialisme en de dekolonisatie van lesgeven en leren begint met het herkennen van de historische en voortdurende impact van het kolonialisme op danspraktijken, pedagogiek en representaties. De erfenis van het kolonialisme heeft vaak eurocentrische verhalen, exotisering van niet-westerse dansvormen en marginalisering van inheemse dansculturen in stand gehouden. Het dekoloniseren van dansonderwijs impliceert het ontmantelen van deze hegemonische structuren en het versterken van diverse stemmen en lichamen binnen het dansdiscours.
Het postkolonialisme biedt als theoretisch raamwerk een kritische lens waarmee we de machtsdynamiek, de culturele hegemonie en de erfenis van het kolonialisme in het dansonderwijs kunnen onderzoeken. Het daagt de eurocentrische en koloniale vooroordelen uit die inherent zijn aan de manier waarop dans historisch wordt onderwezen, bestudeerd en uitgevoerd. Het dekoloniseren van de danspedagogiek houdt in dat deze verhalen worden ontwricht en dat gemarginaliseerde danstradities, kennissystemen en belichaamde praktijken worden gehercentreerd.
Dansetnografie en culturele studies
Dansetnografie en culturele studies spelen een cruciale rol in de dekolonisatie van het lesgeven en leren van dans in onderwijsinstellingen. Dansetnografie, als interdisciplinair veld, probeert dans te begrijpen als een cultureel en sociaal fenomeen binnen specifieke gemeenschappen en contexten. Het erkent de diversiteit van dansvormen en -praktijken, en de elkaar kruisende lagen van geschiedenis, identiteit en politiek die dansexpressie vormgeven.
Door dansetnografie te integreren in het pedagogische raamwerk kunnen docenten leerlingen betrekken bij kritische onderzoeken naar dans als een levend cultureel artefact, en daarmee essentialistische en exotiserende verhalen uitdagen. Het stimuleert een dieper begrip van de sociaal-politieke implicaties van dans en cultiveert respect voor diverse danstradities. Culturele studies, die de analyse van macht, representatie en identiteit omvatten, bieden verder inzicht in de sociale en politieke dimensies van dans en bevorderen een meer holistische en inclusieve benadering van danseducatie.
Dekolonisatie omarmen in dansonderwijs
Het omarmen van dekolonisatie in het dansonderwijs houdt in dat curricula, pedagogische methoden en uitvoeringspraktijken opnieuw moeten worden bedacht om gemarginaliseerde stemmen te centreren en representaties van dans te dekoloniseren. Het vereist een bewuste poging om de westerse hegemonie te decentraliseren en de pluraliteit van dansvormen, geschiedenissen en betekenissen te erkennen. Docenten kunnen kritische pedagogiek integreren die diverse danservaringen op de voorgrond plaatsen, samenwerkend leren met gemeenschapsbeoefenaars, en belichaamde praktijken promoten die het unieke karakter van elke danstraditie eren.
Het proces van dekolonisatie van het dansonderwijs vereist ook structurele veranderingen binnen onderwijsinstellingen, waaronder diversificatie van docenten, het heroverwegen van beoordelingscriteria en het bevorderen van interdisciplinaire dialogen die dans contextualiseren binnen bredere sociale en culturele kaders. Door een dekoloniale houding te omarmen, kunnen dansdocenten een kritisch bewustzijn, empathie en ethische betrokkenheid met dans als plaats van culturele expressie en verzet koesteren.
Conclusie
De dekolonisatie van het onderwijzen en leren van dans in onderwijsinstellingen is een voortdurende en essentiële onderneming die een diepgaande betrokkenheid bij de postkoloniale theorie, dansetnografie en culturele studies vereist. Door de machtsdynamiek, representatie en kennissystemen binnen het dansonderwijs te ondervragen en opnieuw vorm te geven, kunnen we evolueren naar een meer inclusieve, rechtvaardige en respectvolle benadering van het lesgeven en leren van dans.